جشن های ایرانی
در عمرمان با سوگ ها و اندوهان آموخته شدیم. هربار که غمگین نباشیم اتهامی بی حیایی به ما می خورد. خبری از جشن های جمعی نیست که با عث نزدیک شدن رابطه ها و همدلی ها می شود. از کهن ترین سوگ های ایرانی که در فلات ایران رایج بود سوگ سیاوش را می دانند که پیش از آغاز نورزو برگزار می شد و با آغاز نوروز، سوگ به جشن نوزایی طبیعت تبدیل می شد. در فلات فرهنگی ایران از میان انگشت شمار سوگ ها با انبوهی از جشن ها رو به رو بودیم که به انسان شادی زیستن را یادآوری می کردند. انسان شاد از مواهب طبیعت بهره می گیرد و به هم نوعان و موجودات دیگر بهره می رساند. در تقویم ایرانی هر روز را با نامی می خواندند روزی که با نام ماه برابر می شد، آن روز را جشن می گرفتند. به این ترتیب جشن های ادواری ماهانه بهانه ای برای شاد زیستن و نیایش کردن بود. دو جشن اصلی و بزرگ مهرگان و نوروز که جای خود دارد. در آیین ها ی ایرانی لبخند شایسته است و اندوه ناپسند. اندوه موجب بیدار شدن دیوهای خشم و رشک در وجود انسان می شود و او را می آزارد. اصلا اندوه کینه بیزاری می زاید.
روزهای ماه در گاهشماری یرانی به ترتیب زیر است:
هرمزد روز آغازین روز هر ماه را با نام خدواوند شروع می کردند.
بهمن
اردیبهشت
شهریور
سپندارمذ
جشن سپندارمذگان در پنجمین روز
ماه اسفند (روز زن، روز زمین)
خرداد
خردادگان در ششمین روز ماه خرداد
(روز تولد زردشت در ماه فروردین)
امرداد
دی به آذر
آبان
خورشید
ماه
تیر جشن تیرگان یا آب پاشان.
گوش
دی به مهر
مهر جشن مهرگان
سروش
رشن
فروردین
بهرام
رام
باد
دی یه دین
دین
ارد
اشتاد
م آسمان
زامیاد
مهر اسپند
هر هفت روز یک بار هم روزی با نام ایزد خوانده می شود با عناوین دی به آذر، دی به مهر و دی به دین که نیایش ها و جشن های ویژه خودش را داشت.
منبع ؟
پروانه جان این متن را با استفاده از حافظه نوشتم.