از فردوسی نامه

«از فردوسی نامه»

سروده ای از زنده یاد پژمان بختیاری

گر آگاهی از دوره باستان		شوی خود بر این گفته هم داستان
که پیوند هر کشور است از زبان		زبان در تن ملک باشد چو جان
زبان است مایه برازندگی		برازندگی میوه زندگی
کرا شد زبان نیاکان ز دست		ز آزادگی دیده بایدش بست
زبان گر برون شد ز هم خانگی		کشد کار خویشان به بیگانگی
زبان است پیوند هم کشوران		درود خدا بر زبان پروران
******
چو تازی زبان گرم بازار شد		زبان نیاکان ما خوار شد
سخن گفتن پور قحطان پدید		شد و پارسی پرده بر رخ کشید
بجنبید از هر کران خامه ها		به تازی زبان کرده شد نامه ها
به فرهنگ و دستور تازی زبان		بسی پارسی مرد شد تر زبان
یک از دیگری داوری خواسته		به کین زبان نیا خاسته
همان صالح بد رگ بد سرشت		که دیوان به گفتار تازی نوشت
نه آتش به گفتار اندیشه زد		که بر ریشه کشوری تیشه زد
چو دانش نشان گشت تازی زبان		سوی نیستی شد به بازی زبان
تبه گشت بخت و سیه گشت هور		بلندی شد از نام ایران به دور
به یک باره از گردش ماه و شید		بریده شد از نام ایران امید
که از یاری اورمزد بزرگ		پدیدار شد رادمردی سترگ
سخن آفرینی که چرخ بلند		ندیده چنو در سخن ارجمند
به ما داد از آن نامه خسروی		روان با سخن گفتن پهلوی
بجنبید دل های دل مردگان		بجوشید خون های افسردگان
ز نو، بی روانان روان یافتند		به تن خون و در سینه جان یافتند
بود روشن این گفت و نتوان نهفت		به ویژه که استاد فرزانه گفت:
"بسی رنج بردم درین سال سی		عجم زنده کردم بدین پارسی"
******
شهنشه ز اورنگ و افسر گذشت		که در آسیا آبش از سر گذشت
سر تاجور بر سر تاج رفت		بر و بوم ایران به تاراج رفت
نه تنها به تاراج پرداختند		که ما را چو اهریمنان ساختند
ربودند گوهر به یغماگری		نهادند آیین بدگوهری
دروغ و دو رنگی و رشک و ددی		ستمکاری و کین و نابخردی
که این سان بود خوی یغماگران		نیاید نکویی زبدگوهران
"ز بدگوهران بد نباشد عجب		نشاید ستردن سیاهی ز شب"
******
دکانی است شهنامه، آراسته		نهاده در آن گونه گون خواسته
زهرگونه کالا نماید تو را		توانی گرفت آن چه باید تو را
بر آنم که دانای فرخ سرشت		بر این نامه با دست یزدان نوشت
که با مردم این گفت ستوار نیست		کسی را بر این بارگه بار نیست
نبیند دگر باره چرخ کهن		به گیتی چنین پهلوانی سخن