میرزا محمد داوری و فردوسی

درود جهاندار با فر و داد

بر او کاین همه داستان کرد یاد

هنرمند دانای بسیاردان

حکیم جهاندیده ی کاردان

سخن سنج فردوسی استاد طوس

که چرخ برین خاک او داد بوس

برآرنده ی نام ایران به ماه

فروزنده ی فر شاهان به گاه

گزارنده ی آسمانی سخن

نو آرنده ی روزگار کهن

که او فرشاهان فروزنده کرد

به نام این همه مردگان زنده کرد

سخن را یکی برترین پایه داد

کز آن سوی آن پای نتوان نهاد

(میرزا محمد داوری - نقل از فردوسی نامه مهر )

 از نشریه جشنواره توس - 1354 به کوشش ضیاالدین سجادی

در ویکیپدیا در مورد میرزامحمد داوری آمده است:

داوری شیرازی یا میرزا محمد داوری (۱۲۳۸ شیراز-۱۲۸۳ شیراز) از خوش نوسان و شاعران قرن سیزدهم هجری است. او در حکمت، انواع شعر، ادربیات، نقاشی و خطوط نستعلیق  شکسته ماهر و استاد بود. و «داوری» تخلص می‌کرد.

داوری شیرازی  چهارمین فرزند میرزا کوچک وصال شیرازی است در ۱۲۳۸ در شیراز متولد و در ۱۲۸۴ وفات کرده و اکنون  جوار پدر است. در شاه چراغ.

افزون بر پدر، پنج برادر او نیز از خوشنویسان و شاعران صاحب‌نام سده سیزدهم هجری هستند.