فردوسی با سرودن شاهنامه، مجد و افتخارات فراموش شده را به خاطر فرزندان این مرز و بوم آورد و تاریخ پر از غرور ملی را که یگانه ضامن بقا و حیات ملتی می توان باشد، ایجادکرد و داستان پهلوانی و سلحشوری ایران را زنده کرد. افسانه های تاریخی ایران را از فراموشی و امحا حفظ کرد و همانطور که خود او می گوید: از نظم کاخ بلندی پی افکند که دست تطاول ایام از خراب کردن آن کوتاه است.
اگر ایلیاد و ادیسه از شاهکارهای ادبیات دنیا به شما می رود و هومر بزرگترین شعرای دنیاست، چرا ما فردوسی را نظیر او، و شاهنامه را جزء کتب خالد ادبی نداینم؟
(علی دشتی - مقاله ی فردوسی با حافظ - کتاب سایه )
علی دشتی را در ویکیپدیا ببینید.
دست علی دشتی درد نکنه... دست شما هم درد نکنه... دست فردوسی جان عزیز هم درد نکنه...
چشم شما هم درد نکنه. که این خطوط را خواند.
وظیفه اش بود...