ساحل و همراهی هایش در نشیب و فرازهای شاهنامه

شاهنامه خوانی با آوای ساحل:

رسیدن زال به نزدیک سام 

آگاه شدن منوچهر از کار زال و رودابه

از میان پیام های ساحل:

انتخاب خیلی سخت بود ، در واقع دلم می خواست یه بار از روی شاهنامه رونویسی کنم
اما خب با سختی و وسواس این بیت ها رو انتخاب کردم :

جهان سر به سر چو فَسانه ست و بس
نماند بد و نیک بر هیچ کس

 به یزدان هر آنکس که شد ناسپاس 
به دلْش اندرآید ز هر سو هراس

که فرزند بد گر شود نرّه شیر 
به خون پدر هم نباشد دِلیر



چه باید همی زندگانی دراز 
چو گیتی نخواهد گشادنْت راز  
همی پروراندْت با شهد و نوش 
جز آوای نرمت نیارد به گوش
 یکایک چو گویی که گسترد مهر
نخواهد نمودن به بد نیز چهر
 بدو شاد باشی و نازی بدوی 
همه راز دل را گشایی بدوی
یکی نغز بازی برون آورد 
به دلتْ اندر از درد خون آورد



نِهان گشت کردار فرزانگان 
پراگنده شد کام دیوانگان 
هنر خوار شد ، جادویی ارجمند
نِهان راستی ، آشکارا گزند
شده بر بدی دست دیوان دراز
به نیکی نرفتی سَخُن جز به راز


پرستنده کردیْش در پیش خویش
نه رسم کیی بُد نه آیین کیش



جهاندار پیش از تو بسیار بود
که تخت مِهی را سَزاوار بود 
فراوان غم و شادمانی شُمُردب
رفت و جهان دیگری را سِپُرد



جهان را چو باران به بایستگی 
روان را چو دانش به شایستگی



اگر هفت کشور به شاهی تُراست
چرا رنج و سختی همه بهر ماست


جهان هفت کشور تو را بنده باد
سرت برتر از ابر بارنده باد

عاشق این دوبیت هستم :

فِریدون فرّخ فرشته نبود 
ز مُشک و ز عنبر سرشته نبود 
به داد دِهش یافت آن نیکویی 
تو داد و دِهش کن فِریدون تویی

دوست نداشتم عاقبت فریدون فرخ این طور باشد. وقتی تصورش را می کنم پدری که خردمندانه فرزندانش را تربیت کرده ، حالا هر سه پسرش را از دست رفته می بیند ، غصه ام می گیرد .
حتمن خیلی برایش سخت بوده .

دیشب ، نصف شب ، نشستم یک بار دیگر متن را خواندم و صدای گرم اقای مهدی بهشت عزیز را شنیدم و یک دل سیر برای فریدون گریه کردم ، شاید هم برای پدری که داغدار سه فرزندش بود .
من فکر نمی کنم واقعن برای فریدون فرقی داشت که کدام فرزندش در خاک شده باشد . هر سه پاره ی تنش بودند.

من اصلن فکر نمی کنم فردوسی ، عاقبت و سرانجام فریدون را خواری و زاری در نظر گرفته باشد .
تصور می کنم منظور فردوسی ، ضعف و ناتوانی آدمی در برابر مرگ است . ینی با همه ی شوکت و قدرتی که آدم داشته باشد ، در نهایت در برابر مرگ ، ناتوان است .

یکشنبه 25 اردیبهشت ماه سال 1390 ساعت 11:55

مصرعی که دوست داشت:

که: «راز ِ دل آن دیدگان درنهفت!»

این دو بیت خیلی ذهنم رو درگیر کرد :

بدو گفت:« نزدِ منوچهر شو؛
بگویش که:« ای بی پدر شاه نو!
اگر دختر آمد از ایرج نژاد،
ترا تیغ و گوپال و جوشن که داد؟!»

سه شنبه 14 دی ماه سال 1389 ساعت 15:35

"سام یک زخم" ... جالب بود برام . شبیه اسم های سرخپوستی هست .


این بخش رو دوست داشتم . مخصوصن بیت های آخرش رو که در مورد بینوا بودن و طفلکی بودن زال می گه که الان هر کی ببیندش به حالش گریه می کنه . ظاهرن این فرآیند عاشقیت در طول تاریخ و عرض جغرافیا اصلن تغییر نکرده.

پنجشنبه 12 آبان ماه سال 1390 ساعت 01:19