گذشته از این که شاهنامه داستان های کهن سال و پر ارزش ما را در بر دارد، نمونه ی بسیار دلکش زبان بومی ما هم هست. وزنی که از برای شاهنامه برگزیده شده و بحر تقارب خوانده می شود، نزد چند تن از دانشمندان ایرانی و اروپایی، یک وزن ایرانی یازده هجایی است. شاهنامه گویای غرور ملی و برانگیزاننده ی مهر میهنی ماست. در میان گروه سخن سرایان ما فردوسی را هماره پایگاه ارجمندی بوده و در آینده نیز چنین خواهد بود.
(پورداوود - وفات 1347 ه.ق. مقدمه داستان بیژن و منیژه، چاپ شرکت های عامل نفت ایران)
از نشریه جشنواره توس - 1354 به کوشش ضیاالدین سجادی
استاد پورداوود چه کوتاه همه چیز را در باره ی فردوسی و شاهنامه گفته اند.
باید بیشتر به ایشان بپردازیم.این طور شنیده ام شوربختانه کتابهایشان از سوی خانواده اجازه چاپ ندارند.
من حیران کار این خانواده ام.
البته بعد از یک مدتی که مرگ کسی بگذرد، این حق از خانواده سلب می شود. این مدت را من نمی دانم چقدر است.
در دوران کودکی در صندوق کتاب های پدرم کتابی ازاستاد به نام کارنامک ی ار تخشیری پاپکان یافتم .
هدایت هم کتابی با این نام دارد. آن را خوانده ام. ولی این را نه.