خوان چهارم و راز تنبور

ا

" در خوان چهارم، رستم به مرغزاری می‌رسد و درخت بیدی می‌بیند که از آن تنبوری آویزان است و سفره‌ای از غذاهای رنگین در زیر آن گسترده شده است.

رستم بعد از خوردن غذاها، تنبور را از درخت بید پایین می‌آورد و شروع به تنبورزدن می‌کند. در همان هنگام جوانی زیبا و میگسار بر رستم وارد می‌شود که رستم خدا را به خاطر این نعمت هم شکر می‌کند، ولی بعد از نواختن تنبور توسط رستم، قیافه آن جوان متغیر می‌شود و به صورت یک پیرزن کریه درمی‌آید. از بین بردن این پیرزن یکی از خوان‌های شاهنامه است که رستم آن را به وسیله تنبور کشف می‌کند. به عبارتی آن دیو توانایی شنیدن صدای پاک و مقدس تنبور را نداشته است. "

قسمتی از گفته های استاد علی اکبر مرادی تنبور نواز نامی کرد در باره  روایت حماسی «مقام سرطرز» 

این گفتگو را در اینجا بخوانید

اَبا می، یکی نغز تنبور بود؛ تهمتن مر آن را به بر در گرفت؛	بیابان چنان خانۀ سور بود. بزد رود و گفتارها برگرفت،
که:«آواره و بَدنشان رستم است؛	که از روزِ شادیش، بهره کم است.
همه جایِ جنگ است میدان ِ اوی؛	بیابان و کوه است بستانِ اوی.
همه رَزم با شیر و با اَژدها؛	ز دیو و بیابان نیاید رها.
می و جام و بویاگل و میگسار،	نکرده است بخشش ورا کردگار.
همیشه به جنگِ نهنگ اندر است؛	وگر با پلنگان به جنگ اندر است».