ببر بیان

در خوان پنجم می خوانیم رستم پس از گذر از  تاریکی به روشنایی می رسد و پس از احساس آرامشی که به او دست می دهد نیاز به خواب و استراحت را احساس می کند:

	همه، بر برش، جامه چون آب بود؛	نیازش به آسایش و خواب بود.
	برون کرد بَبرِ بیان از برش؛	به خُوی غرقه گشته سر و مغفرش.
1310	بگسترد هر دو برِ آفتاب؛	به خواب و به آسایش آمد شتاب.

در این بیت ها می خوانیم «ببر بیان » با عرق رستم ،خیس  شده است . پس «ببر بیان» نمی توانست رستم را رویینه تن کند.

 سجاد آیدنلو در مقاله ای در این باره به پژوهش در این باره پرداخته و نشان داده اند ببر بیان از پوست پلنگ بوده است.

مقاله را از اینجا بخوانید