بسا روزگاران که بر کوه و دشت / گذشته ست و بسیار خواهد گذشت

همایش شاهنامه

بسا روزگاران که بر کوه و دشت / گذشته ست و بسیار خواهد گذشت

همایش شاهنامه

محیط طباطبایی و فردوسی

1281-1370

فردوسی که بی شک سرآمد همه ی داستان سرایان است در کلام خود مانند یک نفر شاعر درام نویسی است که در هر موردی سخن را مقتضی مقام می آورد. بر "هرکه" کشته شود تاسف می خورد و بدی از "هرکس" سر زند سزاوار نکوهش می داند.

شاهنامه ی فردوسی نقل منظومی از یک متن یا چند متن فارسی دیگر است که شاعر در نقل خود منتها درجه ی امانت را داشته و از این رو چیزی قاعدتن نباید برآن افزوده یا از آن لحاظ کاسته باشد.

فردوسی در شاهنامه ی خود با کمال درست کاری مواظب بوده متن داستانی را که در نظر داشته از زمان کیومرث تا یزدگرد به نظم در آورد. از آن جا که مرد بلند نظر درست کار خردمندی بوده، کمال سعی را به کار برده که پیوسته ی او مطابق آن دفتر پراکنده باشد و اگر در برخی موارد روح شاعرانه ی او تصرفی در معنا کرده، از حیث قوت تاثیر و قدرت تعبیر بوده است که در هر مقام آن چه در خور پهلوان و زمان و مکان بوده ایراد شده است.

(محیط طباطبایی - مقاله ی عقیده ی دینی فردوسی - فردوسی نامه ی مهر )

از نشریه جشنواره توس - 1354 به کوشش ضیاالدین سجادی

محسن مهدی بهشت پنج‌شنبه 6 مهر‌ماه سال 1391 ساعت 01:57 ق.ظ

نظرات 2 + ارسال نظر

پروانه پنج‌شنبه 6 مهر‌ماه سال 1391 ساعت 11:37 ق.ظ

" هر که کشته شود تاسف می خورد و بدی از هر کس سر زند سزاوار نکوهش می داند."

چه جمله درخشانی!

فردوسی حتی به دشمنان هم احترام می گذارد. در بسیاری جای ها افراسیاب را " رد افراسیاب" می خواند.

چیزی که من خودم هم به آن رسیده بودم. این بود که همین که دیدم محیط طباطبایی هم این را گفته اگر بدانید چقدر ذوق زده شدم؟ من این محیط را خیلی دوست داشتم. گفتارهایش را در صدا و سیمای قبل از انقلاب همیشه گوش می دادم و می دیدم.
می خواستم این هر که و هر کس را پررنگ کنم. هیچ یک از کسانی که از آنها در اینجا نوشته ام چنین کشفی در گفتار او نکرده بودند. ولی پررنگ کردن به شکلی است که فقط خواننده را جذب می کند ولی چون خودم را نوشته هایی که پررنگ است اصلن جذبم نمی کند این بود که نکردم. ولی فکر کنم اگر توی گیومه قرار بگیرد درخشان تر می شود. خواننده خودش بهتر است آن را ببیند. مثل شما.
ایکاش همین را به نام خودم ثبت کرده بودم.... محسن و فردوسی.
افسوس، محیط آمد و گوی سبقت از من ربود.