هزاره های ایرانی
در تقویم های جهان اسطوره ای، انسان های اسطوره باور براساس معیارها و درکشان از هستی به تقسیم شب و روز، ماه و سال و سپس در معیاری وسیع تر تقسیم جهان به دوره های زمانی پرداختند که هزاره ها در تقویم کهن ایرانی از این نمونه است.
«در نامه ی ایرانی بندهش، درباره ی گاهشماری دوازده هزار سالی «هزاره ها» چنین آمده است: (چنین) گوید به دین که سه هزار سال هستی مینوی بود که آفرینش بی اندیشه و بی جنبش و نابسودنی بود (که) هزاره ی خدایی خرچنگ و شیر و خوشه بود که (روی هم) شش هزار سال بود. چون هزاره ی خدایی به ترازو آمد اهریمن در تاخت.»
این دوازده هزار سال معادل دوازده ماه ایرانی هستند. با بررسی بندهش می بینیم که:
هزاره نخست: بره / فروردین
هزاره دوم معادل گاو / اردیبهشت
هزاره سوم دوپیکر / خرداد
این سه هزاره ، هزاره ی مینویی هستند. آن گاه هزاره های خاکی آغاز می شود.
هزاره چهارم: خرچنگ ـ تیر
هزاره پنجم: شیر/ مرداد دوره ی کیومرث
هزاره ششم: خوشه/ شهریور دوره ی هوشنگ
هزاره ی هفتم: ترازو/ مهر دوره ی جمشید
هزاره ی هشتم: عقرب / آبان دوره ی ضحاک
هزاره ی نهم: کمان / آذر دوره ی فریدون
هزاره ی دهم بز / دی دوره ی زردشت
هزاره ی یازدهم آبریز / بهمن دوره ی هوشیدر
هزاره ی دوازدهم ماهی / اسفند دوره ی هوشیدر ماه
برگرفته از: هزاره های ایرانی، و شناخت نوار فصول و شش نامه ی دیگر/ نصرالله هومند.ـ آمل: انتشارات طالب آملی، 1387. صص 29 ـ 33]
اصلن این شمع فوت کردن های تولد فلسفه ای دارد که رعایت نمی شود. و فکر کنم از عدم آگاهی به آن است.
تعداد شمع ها باید اختلاف سال کنونی باشد با سال تولد. مثلن کسی که متولد 1374 است و امسال بخواهد تولد بگیرد، باید تعداد شمع های روی کیکش:1391-1374=17 عدد باشد. او این شمع ها را به نشانه ی مدتی که از عمر سپری شده و رفته و تمام شده و دیگر باز یافتنی نیستند فوت کند. ولی یک شمع را باید روشن کند و دیگر آن را فوت نکند. که میشود نشانه ی سالی که در پی است و باید روشن باشد.
جالب بود. سپاس